Droga na koniec świata

26. – 27. Marca

Czwartkowy poranek zaczynamy od wizyty w piekarni. Ktoś w nocy zjadł nasz chleb z kuchni w hostelu 🙂 Potem instalujemy się przy drodze wyjazdowej z El Calafate. Dziś jesteśmy pierwsi. Następni autostopowicze pojawiają się trochę później, mijają nas, życzymy sobie szczęścia, ustawiają się kilkadziesiąt metrów za nami. Czekamy. Samochodów jest dużo, ale nikt nie chce się zatrzymać. Po 1,5 godzinie widzimy znajome renault. To Nicolas, Veronique i Emmanuelle! Zatrzymują się i razem pokonujemy blisko 90 km, do skrzyżowania z drogą na Puerto Natales dokąd zmierzają Szwajcarzy. My wysiadamy i ustawiamy się przy drodze. Ruch zerowy, tylko hula wiatr.

 
Półtorej godziny później zatrzymuje się taksówka (!) Podwozi nas niecałe 70 km do wioski Esperanza. Okazyjna taryfa dla autostopowiczów. Gratis.

Esperanza to kilka domów zbudowanych na skrzyżowaniu dróg z Rio Gallegos na północ i jeszcze w stronę Chile. W teorii ruch powinien być większy. Ale nie jest. Czekamy. Nuda.
  

Jest już późno. Wiemy, że dotarcie dziś do Ushuai graniczy z cudem, chyba, że nagle zatrzyma się samochód, który tam jedzie. Ale nie tracimy nadziei, że ktoś zabierze nas do odległego o 140 km Rio Gallegos, skąd następnego dnia moglibyśmy pojechać autobusem jeszcze dalej na południe.

Po godzinie czekania zatrzymuje się Gustavo, nauczyciel, który jedzie do Rio Gallegos, ale po drodze musi zahaczyć o jedną ze szkół, w których uczy. Jedziemy z nim do Escuela No. 26 Las Vegas, malowniczo położonej. Daleko od wszystkiego.

 
 

Do Rio Gallegos docieramy ok. 18tej. Gustavo najpierw jedzie z nami na dworzec autobusowy, gdzie kupujemy bilety do Ushuai na następny dzień…

… a potem podwozi nas pod hostel i czeka, aż się zakwaterujemy. Jesteśmy mu bardzo wdzięczni, że tak się nami zaopiekował. Żegnamy się i idziemy do supermarketu po zakupy na kolację i na jutrzejszą podróż, bo czeka nas 12 godzin w autobusie. Kupujemy więc masę owoców, pomidory, chleb, ser i ciastka.

W piątek rano jesteśmy na dworcu w Rio Gallegos 15 minut przed odjazdem autokaru. Okazuje się, że jest opóźniony o 1,5 godziny, ale w ostatnim czasie przyzwyczailiśmy się do czekania.

W końcu jedziemy. Najpierw do granicy z Chile.

 
Tu wszyscy wychodzą do kontroli. Okazuje się, że przez granicę nie można przewozić żadnego jedzenia. Owijamy plecak z naszą wałówą kurtkami i zostawiamy na półce nad siedzeniami. Do autokaru wchodzą pogranicznicy z psami. W międzyczasie podręczny bagaż pasażerów autobusów jest sprawdzany w budce przy granicy. W koszu lądują przekąski, jabłka, banany i  kanapki.

Pies nie znajduje naszego jedzenia (!), wracamy do autobusu, jedziemy dalej całkowicie świadomi, że dokonaliśmy spożywczego przemytu na dużą skalę.

Następny punkt wycieczki to przeprawa promowa na wyspę Tierra del Fuego.

    
Potem wyjazd z Chile i ponowny wjazd do Argentyny, czyli kolejne pieczątki w paszporcie. Już legalnie robimy sobie kanapki z serem i pomidorem, owoce na deser. Godzina drogi do Rio Grande, gdzie część osób kończy podróż, a reszta (w tym my) przesiada się do innego autokaru – do Ushuai.

      

W Rio Grande poznajemy Christophera, któremu przy przesiadce zaginął bagaż. Sytuacja jest stresująca, ł. pomaga w komunikacji z kierowcami autokaru. W końcu okazuje się, że inna pasażerka pomyliła walizki i wzięła bagaż Krzyśka. Na szczęście pomyłka zostaje zauważona wcześnie. Christopher odzyskuje bagaż. Ostatni etap podróży do Ushuai gadamy i tak mijają nam trzy godziny.

Przyjeżdżamy na miejsce po 22.giej. Jest już ciemno. Sprzed autokaru zgarnia nas Perla, przesympatyczna pracownica hostelu Patagonia Pais. Kwaterujemy się i idziemy na miasto coś zjeść. Potem jeszcze spacer nad wodą.
Jakie to dziwne uczucie dotrzeć do celu. Dokładnie pół roku temu byliśmy w Barrow na Alasce. A dziś już: Ushuaia.

El Calafate

24.-25. Marca

We wtorek rano po śniadaniu bierzemy plecaki i wychodzimy na drogę wyjazdową z El Chalten. Nie jesteśmy pierwsi. Ustawiamy się jako trzeci w kolejce. Dzień jest piękny.

Nie czekamy długo. W przerwach kiedy nic nie jedzie k. gra na ukulele i chyba przez to (z ciekawości) zatrzymuje się samochód, który minął dwie poprzednie grupy autostopowiczów. Jedziemy razem jakieś 190 km, do skrzyżowania przed El Calafate.

 

Wysiadamy i niemal od razu łapiemy kolejny samochód. Ostatnie 30 km do miasta jedziemy na pace.

Kwadrans później wysiadamy w centrum miasta.

Wchodzimy do pierwszego hospedaje. Cena pokoju wypisana na plakacie: 120 peso przekreślone i zmienione na 100 peso (!) Pokoje wprawdzie wielkości windy, mieści się tylko łóżko piętrowe, ale mamy do dyspozycji kuchnię, wifi i łazienkę z gorącą wodą. Zostawiamy plecaki i idziemy w miasto, które jest wyjątkowo nieciekawe.

Wieczór spędzamy nadrabianiem zaległości internetowych.

Nasz plan na środę to Perito Moreno, jeden z niewielu lodowców na świecie, który cały czas się powiększa. Lodowiec znajduje się 80km za El Calafate, więc maszerujemy trochę za centrum miasta, żeby łapać okazję. Mija nas białe renault i po chwili wraca (!) To rodzinka ze Szwajcarii: Veronique i Nicolas z córką Emmanuelle jadą właśnie zobaczyć lodowiec. Pakujemy się z nimi do auta i w drogę.

Tuż przy lodowcu zbudowano 4-kilometrowy szlak z metalowych krat. Chodzi się wygodnie i bezpiecznie. Sezon turystyczny powoli się kończy, jest sporo Argentyńczyków z termosami i mate, ale zagranicznych turystów nie ma zbyt wielu.

Perito Moreno, lodowiec, który ma 2 miliony lat, znajduje się przy jeziorze Argentino. Ma 5 km szerokości, 30 km długości i powierzchnię: 250 km kwadratowych, czyli jest dokładnie 10 razy większy od Siemianowic!
 
Ściany Perito Moreno wystają nad powierzchnię jeziora na wysokość 50 – 55 metrów.

 
Trudno to sobie wyobrazić nie mając punktu odniesienia, ale… na poniższym zdjęciu po prawej stronie widać jacht.

Bloki lodu co jakiś czas kruszą się i wpadają do jeziora, ale efekty dźwiękowe są nieadekwatne do wizualnych. Nawet niewielkie lodowe kawałki robią masę hałasu.
 

Robi wrażenie Perito Moreno.

Po kilku godzinach spotykamy się na parkingu z rodziną Nicolasa i wracamy razem do El Calafate. Gotujemy sobie pyszną obiado-kolację i idziemy spać raczej wcześnie. Jutro chcemy spróbować autostopem dotrzeć do Ushuai, czyli ostatniego punktu naszej podróży.

El Chalten

23. Marca

Budzimy się w El Chalten, miasteczku, które jest młodsze od nas. Założone w 1985 roku jako dodatkowa ochrona granicy z Chile, dziś jest narodową stolicą trekkingu.

 Dzień zaczynamy od przenosin do innego (czyt. tańszego) hostelu. Tutaj też net nie działa, jak wszędzie w El Chalten. Najbliższe miasto jest prawie 220 km stąd, więc Internet jest tylko satelitarny, a to oznacza, że jest powolny (o facebooku można zapomnieć) i bardzo często nie działa w ogóle.
Po śniadaniu i kawie ruszamy na szlak. Jest przepiękny dzień, słońce, błękitne niebo, można spokojnie maszerować w samym t-shircie. Do tego widoki zapierające dech w piersiach, złota argentyńska jesień.

Wybieramy najdłuższy szlak: 10 km i 4 h w jedną stronę. Mamy dobrą mapę, a ścieżka jest świetnie oznaczona.



Naszym celem jest Laguna de los Tres u stóp Mount Fitz Roy. Ostatni kilometr jest najtrudniejszy. Idzie się godzinę, strome podejście.

 Ale warto tak się męczyć dla takiego widoku:

Przy lagunie spotykamy Johna, przedsiębiorcę z Atlanty, z którym wracamy do El Chalten. John od kilku miesięcy jeździ po Ameryce Południowej ze swoim 19-letnim synem, więc maszerując wymieniamy się wrażeniami i wskazówkami.
 
Po drodze do hostelu wstępujemy na kolację do restauracji, nie mamy siły gotować. A po powrocie do naszego pokoju okazuje się, że w tym samym dormie śpią Brytyjczycy, z którymi jechaliśmy autobusem z Ekwadoru do Peru (!) Świat jest mały 🙂 Idziemy wcześnie spać, bo rano czeka nas kolejny odcinek autostopowych opowieści.

Kciuki w górę

20. – 22. Marca

Autostop – Dzień 1 – 803 km i sześciu kierowców

Piątek. Na obrzeżach Bariloche żegnamy się z Wimem i kciuki w górę! Pierwszy samochód zatrzymuje się po 10 minutach. Ignacio, emerytowany zawodowy narciarz, świetną angielszczyzną opowiada o swojej karierze, olimpiadach, wypadach do Europy, a potem o firmie Rio Manso Expediciones.

Rozstajemy się po 68 kilometrach i znów kciuki w górę, w przepięknych okolicznościach przyrody.

Po pół godzinie zatrzymuje się Christian. Ma 30 lat, różowy t-shirt i techno włączone na cały regulator. Jedziemy z nim 206 km. Na szczęście w trakcie jazdy repertuar się zmienia i słuchamy też argentyńskiego rocka.

Ze skrzyżowania przed Esquel zgarnia nas Juan Antonio Lopez. Przez całe 85 km gadamy o polityce i ekonomii, a krajobraz za oknem zmienia się z górskiego w pustynny. W miasteczku Tecka droga się rozwidla i musimy się pożegnać.

   
Tutaj też nie czekamy zbyt długo. Następne pięć godzin i 424 km (!) jedziemy ze starszym Argentyńczykiem jego bardzo starszym samochodem. Rozmawiamy, jest miło i przyjemnie. Za oknem samochodu pola, krowy, owce, ogromne puste przestrzenie zmieniające w słońcu kolor.

     
Tuż przed zachodem słońca robimy chwilę przerwy na zdjęcia. Przed nami zupełnie pusta droga nr 40. Ostatni dzień lata w Patagonii…

Dojeżdżamy do skrzyżowania 21 km przed Perito Moreno. To ostatnie miasto, które jest po drodze nam wszystkim. Jest 21.00. W duchu mamy nadzieję, że kierowca nadłoży trochę i nie zostawi nas w centrum niczego, zważywszy na to, że jest już ciemno i zimno. Okazuje się jednak, że zostajemy na skrzyżowaniu. Szczęśliwie, zanim wypakowujemy plecaki z bagażnika udaje nam się zatrzymać pierwszy samochód jadący do Perito Moreno. W ciągu 15 minut jesteśmy zakwaterowani w średniej jakości hostelu. Idziemy coś zjeść, po północy k. dostaje od ł. urodzinowy uścisk, życzenia, kinder bueno i różowy zegarek (piękny!), a potem zasypiamy w ciągu 30 sekund. To był dłuuugi dzień.

Autostop – Dzień 2 – 343 km i jeden kierowca

Sobota. Wstajemy wcześnie, zaliczamy kawę i facturę, czyli typowe argentyńskie ciastko i wychodzimy łapać stopa tuż przy sztabie wojskowym.

  

Właściwie nie ma co łapać. Ruch jest niemal zerowy. Mija godzina, potem druga i trzecia. Nudzimy się. Książki, ukulele. Zjadamy cały zapas jedzenia. Czas leci, ale nic nie jedzie. Kawałek za nami na drodze jeszcze dwóch chłopaków czeka na okazję, ale też nie mają szczęścia. Mija czwarta i piąta godzina czekania. k. puszczają nerwy, bo nie do końca tak wyobrażała sobie swoje urodziny.
Mija nas samochód, który za parę minut po nas wraca. Jedzie nim małżeństwo z małą córeczką. Jadą do przyjaciół do Gubernador Gregores, miasta oddalonego o 343 km od Perito Moreno. Jest długi weekend, a w GG trwają akurat dni wioski (fiesta del pueblo). Plus jest taki, że jedziemy na południe. Minus taki, że w GG nie ma już miejsc noclegowych.

   
Po drodze widzimy guanaco (całe mnóstwo), a co jakiś czas drogę przebiegają nam strusie:
W końcu dojeżdżamy.

 

Jest 18ta. Rodzinka wysadza nas przy campingu, jedynym miejscu gdzie jeszcze można przenocować. Sęk w tym, że nie mamy namiotu. Zresztą, nasze śpiwory i tak nie nadają się do spania na zewnątrz. Udaje nam się przekonać kierownika pola namiotowego, żeby z uwagi na nasze cienkie śpiwory pozwolił nam przenocować w budce-recepcji na podłodze.

 
Odkrywamy parę fajnych rzeczy:

• jest prysznic i gorąca woda,
• jest papier w toalecie,
• jest masa miejsca na zrobienie grilla albo ogniska i darmowe drewno,
• pole namiotowe jest za darmo (opłata typu “co łaska”, której nikt nie sprawdza).

A do tego, są tu już autostopowicze z Perito Moreno – dwóch Francuzów, Rhodrig (31) i Teddy (26). Idziemy razem do supermarketu po zakupy na grilla.

Kupujemy masę warzyw i owoców, ogromną ilość mięsa dla chłopaków, trochę wina i trochę słodyczy. Ostatecznie to impreza urodzinowa. Teddy rozpala ogień, wszyscy głodni wpatrują się w grillowane pyszności. A potem uczta. Dzielimy się wszystkim, bo jak wykrzykuje Teddy z francuskim akcentem, compartir es vivir! (czyli: dzielić się to żyć).

   
Szczęśliwi i/bo najedzeni idziemy w miasto. W wiejskim domu kultury trwają wybory królowej okolicy. Jest masa ludzi, wszyscy odstrzeleni: panowie w garniturach, panie na obcasach i w dawno już niemodnych spódnicach. Na scenie prężą się kandydatki do królowej, konferansjer przedstawia: imię, nazwisko, wiek, wymiary, ulubiony kolor, piosenkarz i przesłanie do młodzieży. W przerwach gra muzyka, błyskają kolorowe światełka, na parkiecie tłum. Teddy od razu zaczyna tańczyć z panią co najmniej trzy razy starszą od siebie. Jest surrealistycznie, jak na dyskotece szkolnej w latach osiemdziesiątych, tylko publiczność starsza.

Wracamy na camping po pierwszej, a Teddy i Rhodrig balują do czwartej rano.

Autostop – Dzień 3 – 343 km i dwóch kierowców

Niedziela. Budzimy się wcześnie, ł. wstaje i dokumentuje jak 31-letnia już k. wyleguje się w łóżku i wręcz nie może się zwlec. Jeszcze pięć minut…

Idziemy na śniadanie i wracamy po plecaki. Nasi koledzy już wstali, pakują namioty w doskonałych nastrojach. Wszyscy planujemy jechać dziś w tę samą stronę, więc być może spotkamy się jeszcze gdzieś po drodze. Niemniej, jako, że my jesteśmy gotowi, a oni jeszcze nie – ruszamy pierwsi zająć dobre miejsce na poboczu.

Maszerujemy na drugą stronę rzeki, do drogi wyjazdowej z wioski i znów kciuki w górę.
 
Po jakichś 20 minutach zatrzymuje się policjant jadący do Piedra Buena. To na południowy wschód. El Chanten, nasz cel podróży, to południowy zachód. Niestety odkrywamy to dopiero w samochodzie. Nie ma tego złego – jedziemy na południe. Jedziemy! To miła odmiana po wczorajszych sześciu godzinach czekania.

Nasz kierowca wysadza nas ok. 13tej, po 117 kilometrach, na skrzyżowaniu dróg w absolutnym wygwizdowie. Ruch w stronę Gubernador Gregores, gdzie trwa wiejska fiesta, jest duży. W stronę Tres Lagos, dokąd prowadzi szutrowa droga, w ciągu dwóch godzin jadą dwa samochody, ale pełne, więc się nie zatrzymują. Pogoda się zmienia. Raz wychodzi słońce, raz robi się pochmurno i chłodno, trochę wieje. Książki, ukulele, kopanie kamieni.

 
W końcu tuż przy naszej mini-bazie zatrzymują się dwa rozklekotane auta. Wysypuje się z nich masa osób, na pewno więcej, niż wynikałoby z dowodów rejestracyjnych. Kierowca jednego z nich podbiega do nas bez butów (białe skarpetki!) i pyta, czy jego zespół może sobie z nami zrobić zdjęcie. Nie dowierzamy własnym uszom, ale zgadzamy się, więc muzycy wypakowują z fiata uno ogromny keyboard i głośnik. Wszyscy ustawiają się wokół nas i robią zdjęcia. Potem pakują zabawki, ale zanim odjeżdżają prosimy ich o zapozowanie raz jeszcze. W razie gdybyśmy kiedyś mieli wątpliwości, czy to wydarzyło się naprawdę.

Muzycy odjeżdżają w stronę Piedra Buena, zostajemy sami. Zadziwieni. Mija kolejna godzina. Obmyślamy plany awaryjne. Wracać do Gubernador Gregores? Jechać w stronę Rio Gallegos? Gdzieś musimy, bo tu gdzie jesteśmy nie ma szans przenocować.

W końcu w naszą stronę jedzie duże renault, w środku tylko dwie osoby. Auto zwalnia, żeby zjechać z asfaltu. Chwila zawahania, bo chyba autostopowicze na pokładzie nie byli w planach. k. robi oczy kota ze Shreka. Renault zatrzymuje się i okazuje się, że nie tylko jedzie w naszą stronę. Jedzie dokładnie tam, gdzie chcemy dotrzeć – do El Chanten! Jesteśmy uratowani.

Miguel, człowiek o spokojnej pracy (jest anestezjologiem) jedzie ze swoją żoną Norą do El Chanten na święto trekkingu i jakiś koncert. Są bardzo sympatyczni, dzielą się z nami ciasteczkami i mate, żartują, jest bardzo miło. Droga nie jest asfaltowana, więc przez 150 km jedziemy dosyć wolno. Można podziwiać widoki. Miajmy mnóstwo strusi i guanaco i nawet jednego pancernika (tylko, że ktoś go przejechał).

      
Wjeżdżamy na asfalt, więc wujek Miguel pruje w stronę gór.

I nagle na horyzoncie pojawiają się dwa obłędnie piękne szczyty:

Przed samym wjazdem do El Chanten robimy przerwę na zdjęcia, a potem zostajemy odwiezieni pod sam PIT (czyli punkt informacji turystycznej :)) Żegnamy się, znajdujemy hostel, robimy zakupy na kolację. Kładziemy się spać bardzo szybko, zwiedzanie zostawiamy na jutro.

---

Przez 3 dni przejechaliśmy dziewięcioma samochodami 1489 patagońskich kilometrów. Kciuki w górę dla życzliwych kierowców!

---

Najciekawsze manewry naszych kierowców drodze 40:

• cofanie, żeby zobaczyć strusia
• jazda z prędkością 130 km/h przy ograniczeniu do 30 km/h
• wyprzedzanie radiowozu na podwójnej ciągłej

Bariloche

17. – 20. Marca

We wtorek rano wybieramy się na spacer do miasta, 4km w jedną stronę. Centrum jest zupełnie nieinteresujące. Ale pogoda jest ładna, więc nie ma co marudzić. Wracamy do hostelu ugotować obiad, a potem idziemy jeszcze na drugi spacer – w stronę wzgórza Otto. Poniżej: Bariloche w oddali, centrum (rynek), huśtawki w centrum żeglarskim i wzgórze Otto.
   
Późne popołudnie spędzamy nad jeziorem. Książki, ukulele, zachód słońca.       
Wieczór spędzamy na długich rozmowach z Anją i Wimem, Holendrami, którzy wyemigrowali do Surinamu, a teraz, od 1,5 roku podróżują Lexusem po Ameryce Południowej. W środę przed południem jedziemy autobusem 20 km za miasto, połazić trochę po lasach wokół Nahuel Huapi. Znów mamy szczęście do pogody, jest niemal bezchmurne błękitne niebo, bardzo ciepło, bezwietrznie.
    
Wracamy do hostelu autostopem (bo nam się kredyt na karcie autobusowej skończył), a wieczorem z Anją i Wimem dalej toczymy inspirujące dyskusje o mniej i bardziej poważnych sprawach. Czekamy też na Natalię, Mariusza i Maksia, którzy jadą do Bariloche z południa. Mamy nadzieję, że nasze ścieżki przetną się po raz trzeci po honduraskich Cayos Cochinos i nikaraguańskim Leon. Dziś wieczorem jednak nie udaje im się do nas dołączyć. W czwartkowy poranek ł. kiepsko się czuje i zostaje w łóżku. Wim pracuje, a k. z Anją idą na spacer do centrum, na kawę i potem po pocztówki. Po południu każdy zajmuje się sobą. Wim, Anja i k. przy komputerach, a ł. – śpi. W końcu ok 17-tej k. zauważa przez okno kroczącą drogą Natalię, a za nią Maksia i Mariusza. Dotarli! Mariusz i k. idą do supermarketu po zakupy. Będziemy gotować dużą kolację, na którą zapraszają nas Anja i Wim. Kupujemy ziemniaki, warzywa, mięso, wino i ciasteczka. Rozmowom nie ma końca!
 
Po kolacji czas na deser i ciąg dalszy nie tylko podróżniczych opowieści. Maks razem z Alejandrą i Mariano, właścicielami naszego hostelu, gra w domino. Jest niezwykle rodzinnie, ciepło, wzruszająco.
Idziemy spać bardzo późno, mimo że następnego dnia mamy w planach wyruszyć wcześnie w dalszą drogę. Piątkowy poranek to czas pakowania i pożegnań. Wim proponuje, że zabierze nas Lexusem na obrzeża Bariloche skąd będziemy próbować złapać autostop możliwie jak najdalej na południe. Ale zanim wpakujemy się do auta – ostatnie uściski i najlepsze życzenia: bezpiecznych podróży.

Od lewej: Natalia, k., Anja, Wim, Maks, ł. i Mariusz.

A tu jeszcze nasz hostel: I trochę reklamy:

• http://www.thetravelingtree.pl  – podróżniczy blog Natalii, Mariusza i Maksia
• http://www.losersinalexus.nl – podróżniczy blog Anji i Wima
• http://www.solentinamehostel.com.ar – strona hostelu Solentiname w Bariloche

Autostopem do Patagonii

16. Marca

Budzimy się wcześnie. Jest już jasno, ale przed nami jeszcze parę godzin jazdy. Od Buenos Aires krajobraz nie zmienił się prawie w ogóle. Nadal jest płasko, jak na Mazowszu.

 

Po 9-tej rano wypakowujemy się z autokaru na dworcu w Neuquen. Zjadamy szybkie śniadanie, a potem, razem z Messim, miejskim autobusem jedziemy do Senillosy.

Jest 11:30 kiedy wychodzimy na szosę. Smarujemy się kremem na opalanie, bo grzeje nieprzeciętnie i wystawiamy kciuki. Przed nami 397 km do San Carlos de Bariloche.

Po dziesięciu minutach zatrzymuje się pierwszy samochód, ale podwozi nas tylko do rozwidlenia dróg, jakieś 3 km. Stamtąd bardzo szybko zabiera nas dwóch techników-elektryków pracujących w elektrowni wodnej oddalonej o 35 km stąd. Kierowca jedzie bardzo szybko, rozmawiamy, jest wesoło. Dojeżdżamy do Villa el Chocon słynącej właśnie z elektrowni wodnej i tamy oraz ogromnych skamieniałości i śladów dinozaurów.

Na kolejnego kierowcę nie czekamy zbyt długo. Pakujemy się do samochodu chilijskiego adwokata, który właśnie wraca do Chile po rowerowych wakacjach w okolicach Neuquen. Auto jest niesamowicie zdezelowane, odpadają uszczelki, niedomykają okna, prawy bok obdarty, nie działa prędkościomierz i drogomierz. Kierowca jedzie bardzo powoli, wprawdzie zmierza tam gdzie my, ale w takim tempie brakujące 350 km pokonamy w jakieś 7-8 godzin…

 

ł. jedzie z przodu, k. z tyłu wciśnięta między plecaki i przykryta kurtką, żeby słońce nie paliło. Rozmowa nie klei się zupełnie, więc większość czasu jedziemy w milczeniu. Po jakiejś godzinie ciszy, nasz kierowca decyduje się zagadać: “A zmieniając temat… wierzycie w Boga? Bo ja tak.” Dyskusja jednak się nie wywiązuje. Rozstajemy się w Piedra del Aguila, gdzie adwokat chce trochę odpocząć, a my chcemy jechać dalej.

Z parkingu obserwuje nas Pablo w granatowym citroenie. W końcu pyta dokąd chcemy jechać. Zostało nam trochę ponad 200 km do Bariloche. Pablo jedzie tam i jeszcze dalej na południe. Wsiadamy.

Klimatyzacja działa, jest wygodnie i przyjemnie. Pablo jedzie pewnie i momentami aż za szybko.

 
Niekiedy wjeżdżamy w chmury kurzu – to pył wulkaniczny po niedawnej erupcji w Chile.

Przy drodze widać guanako i strusie! Jest coraz mniej płasko. Patagońskie widoki coraz piękniejsze.

 

Po drodze w citroenie zaczyna migać kontrolka “service”.

 
Na poboczu Pablo diagnozuje usterkę: filtr powietrza. Scyzorykiem pożyczonym od k., wykręca go w całości, po czym chowa do bagażnika. Problem z głowy, kontrolka “service” gaśnie. Jedziemy dalej.

 

Żegnamy się z Pablo ok. 18tej przy dworcu autobusowym w Bariloche. Znajdujemy fantastyczny hostel – Solentiname, w supermarkecie robimy zakupy, a potem gotujemy sobie kolację. Na bogato, bo to nasza pierwsza noc w Patagonii! Jest wino i truskawki na deser. I widok na jezioro Nahuel Huapi.

Buenas noches Buenos Aires

11. – 15. Marca

W środę późnym popołudniem docieramy na dworzec Retiro w Buenos Aires, mieście, które nie zasypia. Stamtąd metrem (linia C, a potem linia A) jedziemy do domu naszych couchsurfingowych gospodarzy – Lucasa i Alejandra.

 
Po drodze natykamy się na blokadę ulicy – to mieszkańcy protestują przeciwko regularnym przerwom w dostawie prądu.

 
Zostawiamy plecaki i razem z Lucasem idziemy na długi spacer ulicami miasta. Napotykamy innych protestujących i w duchu cieszymy się, że w “naszej” okolicy jest prąd.
 
Idziemy aż do dzielnicy Recoleta, która nocą wygląda przepięknie. Wracamy po ciemku i po 9 kilometrach, kupując po drodze najlepsze na świecie empanady.

W czwartek, piątek i sobotę jesteśmy zajęci zwiedzaniem miasta. A jest co zwiedzać…

   
      

Plaza de Mayo i Casa Rosada – pałac prezydencki, z balkonu którego przemawiała do ludzi Evita. W czwartek akurat miała przemawiać pani prezydent, więc była masa ludzi. A w sobotę załapaliśmy się na darmowe zwiedzanie wnętrza.

    

El Obelisco.

San Telmo.

 
La Boca ze stadionem i kolorowymi domkami, niektóre w barwach Boca Juniors.

   
Cmentarz Recoleta, gdzie leży masę znanych ludzi, z których znamy tylko Evitę Peron.  
  

Kongres. Przypadkiem załapujemy się na darmowe wejście z przewodnikiem. 
Avenida de Mayo. W sobotę świętowano tu Dzień Brazylii. I przy okazji była masa stoisk społeczności międzynarodowej – był też namiot polski – z bigosem.
 

Miniatura wodospadów Iguazu.

Gmach Ministerstwa Obrony.

Puerto Madero z portem, wieżowcami i mostem kobiet (że niby wygląda jak szpilka).  

Palermo.
 
Parque Centenario. Takie mini-Łazienki.

Masa Street Artu!

 

Parę wspomnień, żeby nam nie uciekło:

W czwartek razem z Lucasem idziemy na słynną wystawę zdjęć La Bestia – o pociągu, który jedzie przez Amerykę Środkową i Meksyk do Stanów. Mnóstwo ludzi próbuje szczęścia, żeby dostać się do USA. Wielu traci życie w trakcie podróży. Potem Lucas zabiera nas do siebie do pracy na uniwersytecie! A potem spędzamy wieczór w domu, zajadając empanady i oglądając wzruszający film z jego ślubu.

W piątek po południu Ale wraca z delegacji. Z tej okazji k. i ł. gotują kolację. I wysiada prąd! Przy świecach kończymy risotto, a potem z czołówkami idziemy na dach ośmiopiętrowego budynku, w którym mieszkamy i tam delektujemy się posiłkiem. Potem jedziemy na najpyszniejsze lody, a potem k. wraca spać i przypadkiem odkrywa, że prąd powrócił, a chłopacy balują na mieście do 4 rano. I podobno nawet wtedy na ulicach tworzą się korki.

W sobotę dołącza do nas 21-letni Tommy, zwany także El Chino, kolejny gość z couchsurfingu. Jedziemy razem na kolację, a potem na nocną przejażdżkę samochodem po Buenos. Miasto tętni życiem. I my też.

 
W niedzielę rano zaliczamy ostatni spacer po mieście. Wczesnym popołudniem idziemy na obiad do Pizzerii Kentucky, a później Ale i Lu odwożą nas na dworzec Retiro.
   
Żegnamy się i wsiadamy do autobusu do Neuquen, dokąd dotrzemy za jakieś 16 godzin.

Cordoba i Rosario

08.-10. Marca

Dojeżdżamy do Cordoby w niedzielę po południu. Żar się leje z nieba, a my maszerujemy do hostelu. Ulice i place są zupełnie puste (choć to może kwestia upału?) Jedynie w parku przy hostelu trwa ogromny targ staroci. Gotujemy sobie makaron z pomidorami i obijamy się.

W poniedziałek Cordoba tętni życiem. Znajdujemy masę deptaków, zacienionych zaułków. Podobają nam się ulice, ludzie, sklepy. Do południa włóczymy się po ulicach.

      
Zaglądamy też na dworzec kolejowy. Pociągi w Argentynie są o wiele tańsze niż autobusy (chociaż Argentyńczycy narzekają na to, że koleje niesolidne bardzo). Okazuje się jednak, że bilety można kupić dopiero na … kwiecień, więc jednak nie skorzystamy 🙂

 

W poniedziałek po południu jedziemy do Rosario. Przed północą poznajemy Pablo – naszego couchsurfingowego gospodarza, który mieszka bardzo blisko centrum miasta. Dostajemy pyszną wegetariańską kolację i rozmawiamy do 1-wszej. W końcu kładziemy się spać. Jest gorąco, k. zasypia na materacu na balkonie 🙂

We wtorek Pablo spędza z nami prawie cały dzień. Spacerujemy po mieście razem z jego psem – Pancho.

    

  
Kupujemy jedzenie na wagę w chińskim bistro i robimy sobie piknik nad rzeką.   

Wieczorem wychodzimy na piwo z przyjaciółmi Pabla. I nagle, na kilkanaście minut, prawie w całym mieście wysiada prąd! W takie upały, kiedy klimatyzatory działają non-stop, to podobno lubi się zdarzać. Wieczór kończymy w domu słuchając polskiego i argentyńskiego rocka.

***

W środę rano żegnamy się z Pablo i Pancho – czas na Buenos Aires!

Jujuy

06. – 07. Marca

W piątkowy poranek pakujemy plecaki i idziemy na targ na ostatnie boliwijskie śniadanie. Api, gorący napój z czerwonej i żółtej kukurydzy i ciastko z serem.

 
Potem autobusem do Villazon i tam już na piechotę do granicy. A tam – nieziemskie kolejki.

Rozdzielamy się. ł. staje w kolejce wyjazdowej z Boliwii, k. w kolejce wjazdowej do Argentyny. Blisko trzy godziny w pełnym słońcu. I trzech nowych kolejkowych znajomych – Will z USA oraz Aiden i James z Irlandii.
Ostatecznie dostajemy wszystkie pieczątki. Jesteśmy w Argentynie! Nasz cel – Ushuaia – wydaje się na wyciągnięcie ręki 🙂

Taksówką dostajemy się na dworzec autobusowy i razem z Aidenem i Jamesem oraz ich gitarą – Sabriną – jedziemy do Jujuy (czyt. Huhui).

 
Po kilku godzinach i jednej dość szczegółowej kontroli, docieramy na miejsce. Jest już ciemno. Znajdujemy w czwórkę hostel, idziemy coś zjeść i spać.

W sobotę przed południem Aiden i James ruszają do Salty, a my zwiedzamy Jujuy.

 
  ← muzeum flagi  
    
Decydujemy o zmianie trasy. Mamy coraz mniej czasu i nadal długą drogę przed sobą. Paragwaj innym razem…

Wieczorem wsiadamy w nocny autobus do Cordoby.

Tupiza

05. Marca

Zgodnie z zaleceniem pana biletowego, o 2giej w nocy stawiamy się z plecakami na dworcu w Uyuni, gdzie spotykamy Gerrita (jego siostra Jana odłączyła się od wycieczki i pojechała do Limy). Wg rozkładu pociąg ma ruszyć o 2:50. Wg informacji z kasy – o 2:15. Wg tego, co mamy wydrukowane na bilecie – o 2:35. Ostatecznie pociąg rusza parę minut po trzeciej. W Tupizie powinniśmy być ok. 8:30 rano. Mamy elegancki wagon z tv, rozkładamy siedzenia i śpimy.

Nad ranem, kiedy jest już jasno, pociąg zatrzymuje się w centrum niczego i stoi. Okazuje się, że zepsuła się lokomotywa i czekamy na nową, która przyjedzie za jakieś 2,5h.

 

Razem z Gerritem idziemy do Warsa na śniadanie i czekamy.

 
W końcu pociąg rusza, jedziemy wzdłuż wyschniętych rzek, w wąwozach, z widokami takimi jak te poniżej.
  

Docieramy do Tupizy z pięciogodzinnym opóźnieniem.

Próbujemy reklamować bilet, ale… bezskutecznie. Pan w kasie jest zdziwiony naszą wizytą. Na bilecie napisano: Uyuni-Tupiza. Dojechaliśmy do Tupizy, usługa wykonana. Co z tego, że nie do końca zgodnie z rozkładem.

Znajdujemy tani hostel (wi-fi tylko na naklejce na drzwiach).

Toaleta z prysznicem – dość ciekawe rozwiązanie: 

Idziemy na spacer. Miasteczko maleńkie, ale urokliwe i pięknie położone w dolinie czerwonych wzgórz.

 ← Pomnik fujary 🙂

Wchodzimy na punkt widokowy, robimy kilka zdjęć, potem idziemy na lody, a jeszcze potem na pizzę z nadzieją na skorzystanie z internetu, ale i w restauracji internet nie hula.

 

Gerrit kupuje bilet na nocny pociąg powrotny, a my bardzo wcześnie kładziemy się spać. To nasza ostatnia noc w Boliwii. Już jutro będziemy w Argentynie.